Το μυστικό της μακροζωίας

0

Την επίθεση που δέχθηκε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος καταδικάζει με ανακοίνωσή του το Εργατικό Κέντρο Ναυπακτίας-Δωρίδος, χαρακτηρίζοντάς την άνανδρη και δολοφονική! Υποστηρίζει ότι στόχο είχε να προβοκάρει το συνδικαλιστικό κίνημα -η επίθεση και όχι η δράση του κ. Παναγόπουλου, διευκρινίζω εγώ- σε μια στιγμή που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι από την πλευρά τους δέχονται μια άλλη συνολική αντεργατική επίθεση. Τονίζει ταυτόχρονα ότι ευθυγραμμίζεται -η επίθεση στον πρόεδρο και όχι ο πρόεδρος, διευκρινίζω και πάλι- με όσους θέλουν να πλήξουν και να αδρανοποιήσουν τους εργατικούς αγώνες, ενώ στο τέλος δεν παραλείπεται να ζητείται από την κυβέρνηση να περιφρουρήσει τις αξίες και τους εκφραστές των συνδικαλιστικών αγώνων.
Ο λύκος, δηλαδή, να φυλάξει τα πρόβατα, με λίγα λόγια...
Και η παρομοίωση ταιριάζει γάντι στην περίπτωση...

ΥΓ 1: Στην περίπτωση που σας διαφεύγει, κύριοι εκφραστές των εργατικών αγώνων, σας υπενθυμίζω ότι η κυβέρνηση που πήρε τα μέτρα έχει όνομα και κομματική προέλευση, και είναι του ΠΑΣΟΚ. Είναι η ίδια για την οποία οι περισσότεροι από εσάς κάνατε αγώνα πριν από μερικούς μήνες. Αλήθεια αισθάνεστε δικαιωμένοι σήμερα, μερικούς μόλις μήνες μετά; Κι αν όχι, αφού την αντιμάχεστε, όπως λέτε, γιατί δεν έχετε ακόμα καταθέσει και επίσημα την κομματική σας ταυτότητα;

ΥΓ 2: Ο Ηρόδοτος και ο περίφημος γιατρός Γαληνός εκθείαζαν τη μαλακτική και καθαρτική επίδρασή του στα έντερα. Ο γιατρός-βακτηριολόγος Μέτσινκοφ, βραβευμένος με το Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1908, ανακάλυψε ότι τα λιπαρά του γάλακτος γίνονται πιο εύπεπτα εξουδετερώνοντας τα παθογόνα μικρόβια του γαστρεντερικού σωλήνα και μελέτησε τη συσχέτισή του με το πρώιμο γήρας στους ανθρώπους. Τα συμπεράσματα ήταν ότι η μακροβιότητα των ανθρώπων οφειλόταν και στο γιαούρτι. Έχει και τα θετικά του δηλαδή.
Β. Καρ.

Υπάρχει ελπίδα;

0

Σχολιάζοντας ο Γιώργος Σταματόπουλος στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία τα όσα μας επεφύλαξε η... σοσιαλιστική -κατά τα άλλα- κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κρίσης, γράφει μεταξύ άλλων ότι η “Η 3η Μαρτίου 2010 θα ήταν όντως μια ξεχωριστή μέρα μόνον εάν γινόταν το εφαλτήριο για την ξεθεμελίωση του πολιτικού συστήματος. Αλλά αυτό απαιτεί να ξυπνήσουμε ως κοινωνία από τον λήθαργο των ειρηνικών - δημοκρατικών μύθων και να πάψουμε να υπακούουμε στα ψεύδη και την υποκρισία των πολιτικών κομμάτων (όλων και όχι μόνο των δύο, που μονοπωλούν την εξουσία)”. “Ξεθεμελίωση” η λέξη κλειδί που χρησιμοποιεί, αλλά κομματάκι δύσκολο το βλέπω ως στόχο, μιας και θα πρέπει πρώτα να αμφισβητήσουμε οι ίδιοι πολλούς από τους μύθους που συντηρούμε, μύθους που σχετίζονται είτε με την ουσία του πολιτεύματός μας, είτε με τους εκφραστές του, τους οποίους συνεχώς νομιμοποιούμε.

Η απάντηση στο ερώτημα “έως πότε θα συμβαίνει αυτό;”, κρύβει, κατά την άποψή μου, και την απάντηση σε ένα άλλο ακόμα πιο κρίσιμο ερώτημα, στο “εάν υπάρχει ελπίδα”. Την έχει κανείς;
Β. Καρ.

Ντιν-νταν, καμπάνες λύπης και όχι χαράς

0

Αν υπάρχουν άνθρωποι που η άποψή τους στην επί Σαμαρά εποχή έχει μια κάποια μεγαλύτερη βαρύτητα μέσα στα κέντρα λήψης αποφάσεων της Νέας Δημοκρατίας, τότε αναμφισβήτητα μεταξύ τους θα συγκαταλέγεται και ο Θύμιος Δρόσος. Αρμόδιος για τα όσα συμβαίνουν στο κόμμα στη δυτική Ελλάδα και την Πελοπόννησο, ο κ. Δρόσος έχει ιδία άποψη για την Ναύπακτο, και πολλοί υποστηρίζουν ότι η δική του άποψη θα κρίνει αρκετά για τη γραμμή που θα επιλέξει να ακολουθήσει η Ρηγίλλης στις επόμενες δημοτικές εκλογές στα εδώ δρώμενα.

Στη συνέντευξη που παραχωρεί σήμερα στη “N” υπάρχουν δυο σημεία, τα οποία, αν μη τι άλλο, εκτιμώ ότι έχουν ιδιαίτερη αξία, και θα ήθελα να σταθώ σε αυτά.

Πρώτον υποστηρίζει ότι όλα παραμένουν ρευστά, σχετικά με το εάν θα δοθούν χρίσματα, ενώ στη συνέχεια κάνει ένα σχόλιο, το οποίο επιδέχεται πολλών ερμηνειών για το αποτέλεσμα που κατέγραψε εδώ στις τελευταίες εκλογές η ΝΔ. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι και οι ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στο κόμμα για τους λόγους που το φαινόμενο συνέβη και αλλού, έχοντας όμως συνυπολογίσει και κάποια “ειδικότερα προβλήματα, τα οποία ίσως να συνετέλεσαν στο να υπάρχει στην Ναύπακτο ένα μεγαλύτερο πρόβλημα σε σχέση με το παρελθόν”, όπως χαρακτηριστικά είπε.

Ποια μπορεί, όμως, να είναι αυτά τα “ειδικά προβλήματα”; Δεν είναι κρυφό ότι πολλά στελέχη του κόμματος θεώρησαν υπεύθυνο τον Παπαθανάση για την κατακόρυφη πτώση στο πάλαι ποτέ προπύργιο της ΝΔ, και όπως είναι λογικό, εμένα, δεν σας κρύβω, σ' αυτόν πήγε πρώτα το μυαλό μου. Αν όντως ισχύει αυτό, θα το γνωρίζουμε σε μερικούς μήνες, οπότε... υπομονή.

“Πάλι χτυπάνε καμπάνες για μας, καμπάνες λύπης και όχι χαράς”, έλεγε στο ρεφρέν ένα γνωστό παλιό ελαφρολαϊκό τραγούδι με τίτλο “Τηλεφωνητής” και νομίζω ότι για μία ακόμα φορά ταιριάζει γάντι στην κατάσταση.
Β. Καρ.

Ούτε καν τα προφανή

0

Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας έχει προκαλέσει τριγμούς στα θεμέλια του Καλλικράτη και δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι το εγχείρημα θα πρέπει να αναβληθεί. Αυτός, όμως, δεν είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο θα πρέπει να πάει πίσω αυτή η διοικητική μεταρρύθμιση, και τονίζω ιδιαίτερα το “αυτή”; Προσωπική μου εκτίμηση, και όχι μόνο δική μου, είναι ότι το σχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση πονά σε πολλά ακόμα σημεία, επίσης σημαντικά με το οικονομικό σκέλος.

Ο Καλλικράτης έχει επισημανθεί από την αρχή ότι συντηρεί πολλά από τα λάθος σημεία του σημερινού διοικητικού χάρτη της Ελλάδας, αφήνοντάς τα, όπως λογικά μπορούμε να υποθέσουμε, για μεταγενέστερες αλλαγές. Ράβε-ξήλωνε, δηλαδή. Διότι, διαφορετικά, δεν έχει εξήγηση το ότι δεν αγγίζει, όπως φαίνεται, ούτε τις σημερινές Νομαρχίες, ούτε και κατ' επέκταση τις Περιφέρειες.

Για τί είδους μεταρρύθμιση μιλάμε, όταν η Δωρίδα δεν ενώνεται με τη Ναυπακτία, όπως συμβαίνει και σε μια σειρά ακόμα από στραβά παραδείγματα σε ολόκληρη την Ελλάδα. Δουλειές στη μέση ή στο πόδι, όπως και να τις πεις, μέσα θα πέσεις, καθώς ο Καλλικράτης το μόνο που φαίνεται να έχει ως βασική επιδίωξη είναι να μειώσει τις δαπάνες του κράτους για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, με μοναδική χαμένη όμως την τελευταία.

Η ανάγκη αλλαγών δεν αμφισβητείται από κανέναν, αρκεί όμως να ξεκαθαρίσουμε ποιων αλλαγών. Αυτών που κοιτούν την ουσία και επεξεργάζονται τα πάντα, ή αυτών που γίνονται ευκαιριακά και αφήνουν πίσω τους άλυτα μέχρι και τα προφανή;
Β. Καρ.