Με αφορμή την αναφορά μου στη “χωριάτικη” νοοτροπία, με την οποία στήθηκε η πλειοψηφία των ψηφοδελτίων σε αυτές τις εκλογές, και, κατ’ επέκταση, στην απουσία του πολιτικού υποκειμένου, έλαβα το ακόλουθο μήνυμα από φίλο αναγνώστη:
Η παρατήρησή σου, Βαγγέλη, για την απουσία του πολιτικού με βρίσκει σύμφωνο. Κι αυτό, γιατί είναι αρκετοί πλέον οι συντοπίτες που μετέχουν του δημόσιου βίου με έναν τρόπο ακατανόητο ή, αν όχι ακατανόητο, οπωσδήποτε διαφορετικό από αυτόν που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε.
Για να γίνουμε πιο σαφείς.
Υπάρχουν πολλοί από εμάς που δεν δρουν προτάσσοντας ένα σύνολο ιδεών, ένα αξιακό σύστημα, ή ακόμη την εμμονή και προσήλωσή τους στα κομματικά λάβαρα, αλλά, αντιθέτως, φαίνεται να κολυμπούν σε ένα ιδιότυπο πολιτικό κενό, όπου περισσεύει το συναίσθημα και απουσιάζει παντελώς η πολιτική.
Πολίτες του θυμού  -  ή μάλλον της συγκίνησης, σύμφωνα με την τυπολογία γνωστού θεωρητικού.
Πώς, διαφορετικά, θα μπορούσε κάποιος να εξηγήσει τις αναπάντεχες, «τυφλές» και ενίοτε αλλοπρόσαλλες μετακινήσεις ψηφοφόρων και υποψηφίων, παρά μέσα από μια ψυχική στάση συμπάθεια και αντιπάθειας, θυμού και τιμωρίας, έλξης και απώθησης - γενικότερα, ενός θυμικού υπερδιεγερμένου και χαοτικού, που τείνει να στείλει την πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων, μηδενίζοντας συνάμα το ενδιαφέρον για την res publica.
Υποψιάζομαι ότι, πλέον, όλο και περισσότεροι από εμάς διαπιστώνουν μια ατμόσφαιρα
συνοπτικής απόρριψης χωρίς πολιτικές αναφορές, αποτέλεσμα μιας ξέχειλης μνησικακίας.
Και ίσως, παρά τη δυσκολία που ενυπάρχει σε κάθε απόπειρα πολιτικής ταξινόμησης, πρέπει να δεχτούμε ότι στην παρούσα συγκυρία, οι «δημοκράτες της συγκίνησης» φαίνεται να διεκδικούν ρόλο βασικής συνιστώσας του πολιτικού πράττειν στην πόλη μας.
Φτάνει να  παρατηρήσει κανείς προσεκτικά το πολιτικό σκηνικό, όπου είναι ευδιάκριτη η πρακτική που έρχεται ως συνέπεια του: “Ο φίλος του εχθρού μου είναι εχθρός μου και ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου”.
Ή, για να είμαστε δίκαιοι, καθώς οι συνδυασμοί είναι περισσότεροι των δυο:
“Φίλος μπορεί να είναι τόσο ο φίλος του φίλου, όσο και ο εχθρός του εχθρού.
Εχθρός μπορεί να είναι τόσο ο εχθρός του φίλου, όσο και ο φίλος του εχθρού”.
Αναλυτικός όσο δεν παίρνει ο αναγνώστης, έστω και σε μερικές μόλις γραμμές, παρουσιάζει με μεγάλη ευκρίνεια τα όσα ακατανόητα ζούμε εδώ και μερικούς μήνες στην περιοχή μας. Σημάδια των καιρών ή όχι τα παραπάνω, δεν μπορώ να το ξέρω.
Αυτό που ξέρω, πάντως, σχεδόν με βεβαιότητα, αγαπητέ αναγνώστη, είναι ότι δεν έχουμε πιάσει ακόμα πάτο στο βαρέλι. Το γιατί, είναι αντικείμενο επόμενης συζήτησης, καθώς για εμένα εδώ εντοπίζεται και το μεγαλύτερο στοίχημα για την επομένη των εκλογών. Και, δυστυχώς, οι όροι δεν είναι υπέρ μας, εξ ου κι ο πάτος άπατος. 
Β. Καρ.