Κάποτε υπήρχε ένας Ράμπο. Ο γνωστός, από την ομώνυμη ταινία, που τον υποδύθηκε ο Σιλβέστερ Σταλόνε, ο μαχητής που τα βάζει με όλους, εάν το επιβάλλει η περίσταση, και που στο τέλος πάντα κερδίζει.
Ορμώμενο από την επιτυχία του έργου, το ελληνικό κράτος επινόησε τους δικούς του μαχητές, βγάζοντάς τους στο σεργιάνι για την πάταξη της διαφθοράς, του εγκλήματος κι όλων των άλλων κακών που συμβαίνουν γύρω μας. Οι “Ράμπο της Εφορίας”, οι “Ράμπο της Αντιτρομοκρατικής”, οι “Ράμπο της γειτονιάς”, είναι μερικά μόλις από τα παραδείγματα αυτών των επινοήσεων. Προσφάτως, όμως, είχαμε την μετεξέλιξη κάποιων από αυτούς. 
Εν όψει εκλογών, που λέτε, έκαναν την εμφάνισή τους και μερικοί ανάλογοι Ράμπο, όχι με εντολή του κράτους αυτή τη φορά(;), οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι τη δύναμή τους, άρχισαν να προσεγγίζουν κόσμο, με στόχο φυσικά -τι άλλο- την ψήφο του. Κι αν στην ταινία ο Ράμπο ήταν ο καλός της υπόθεσης, εδώ δεν μιλάμε για κάτι ανάλογο, αφού οι μαχητές μάλλον δεν χρησιμοποιούν θεμιτά “όπλα” για να πετύχουν τον σκοπό τους.
Για την ώρα, να ξέρουν μόνο ότι είναι γνωστοί, κι ότι αν συνεχίσουν πλησιάζει η ώρα να τους μάθει κι ο κόσμος. Τόσο για το ποιοι είναι, όσο και για το ποιος είναι ο ρόλος τους. 
Β. Καρ.