Το αγανακτισμένο από την αναμονή Πασοκοφιλές πλήθος της Ναυπάκτου συνεχίζει να στέκεται καρτερικά έξω από τα γραφεία του “Κινήματος”.
H Ιπποκράτους έχει καταληφθεί εδώ και καιρό, τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα προς τα πάνω, αλλά, δυστυχώς για τους... κοιτάζοντες, η καμινάδα δεν βγάζει καπνό.
“Και την ανάδειξη του Πάπα να περιμέναμε, σύντροφοι, τώρα θα είχαμε ξεμπερδέψει”, αναφώνησε κάποιος, και είχε δίκιο ο δύσμοιρος, ο οποίος, στην προσπάθειά του να σώσει το δήμο μας, έκρινε ότι του είναι απαραίτητη η κομματική συναίνεση.
Και οι ώρες συνέχισαν να περνούν. Κι έγιναν μέρες... και πάει λέγοντας...    
Ώσπου μια μέρα, οι ελπίδες αναπτερώθηκαν. Αχνός καπνός άρχισε να ξεπροβάλει, και κάποιος έσπευσε να αναφωνήσει. “Habemous χρίσμα”...
H χαρά, όμως, έμελλε να είναι προσωρινή. Ο καπνός δεν ήταν λευκός, αλλά μαύρος. Κι όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο μαύρος. “Βούλωσε η καμινάδα, σύντροφοι, και πιάσαμε φωτιά”, βροντοφώναξε η Βάρτζελη, κι ο Τσούρας έτρεξε με τους πυροσβεστήρες.
Τι να πρωτοσώσει όμως; Οι φλόγες ξεπηδούσαν από παντού. Ό,τι υπήρχε στη βάση του τζακιού έγινε στάχτη. “Τρεις φάκελοι με τις υποψηφιότητες για τη Ναύπακτο έγιναν κάρβουνο”, έλεγε η είδηση που κυκλοφόρησε αμέσως... και το Πασοκοφιλές πλήθος κατέρρευσε.
Η επόμενη ημέρα βρήκε τους πράσινους στη Ναύπακτο καταρρακωμένους.
Το πόρισμα της Πυροσβεστικής, βέβαια, είπε την αλήθεια, κι ας μην ήθελαν να τη δουν τόσο καιρό.
“Βουλωμένο τζάκι και επικίνδυνα εύφλεκτοι φάκελοι”. Συνδυασμός που σκοτώνει όχι μόνο κόμματα, αλλά και πόλεις. Γιατί όχι, και χώρες ολάκερες!
Β. Καρ.