Είτε πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα και ο Γκιόλιας χτυπήθηκε ως σύμβολο, είτε πρόκειται για μαφιόζικο χτύπημα και ο Γκιόλιας χτυπήθηκε ως αποδέκτης πληροφοριών και διαχειριστής μυστικών, το σίγουρο είναι πως πρόκειται για την επίσημη πρώτη των ελληνικών social media στο φονικό καρναβάλι: τώρα πια, αναβαπτισμένα στο αίμα, δικαιούνται να λένε ότι παίζουν κι αυτά στην ίδια κατηγορία με τους μεγάλους.

Ακαπέλωτη και χωρίς να οφείλεται σε κάποια επιτυχημένη διαφημιστική προώθηση, η μεγάλη επιτυχία του Τρωκτικού δεν καλλιεργήθηκε από τα πάνω, αλλά προήλθε αυθεντικά από τα κάτω: το Τρωκτικό είναι ο ορισμός του λαϊκού. Ποτέ άλλοτε η φράση «αυτά θέλει ο κόσμος» δεν θα μπορούσε να έχει περισσότερο δίκιο.

Ο λαός είδε το πρόσωπό του να καθρεφτίζεται στην αισθητική του Τρωκτικού, είδε το πρόσωπό του να καθρεφτίζεται στην ηθική του Τρωκτικού και φυσικά στον -ευρύ εκείνο- χώρο που η αισθητική είναι ταυτόχρονα ηθική και η ηθική είναι ταυτόχρονα αισθητική.

Η λατρεία για το εύκολο, η έλλειψη κρίσης για τους ιθύνοντες νόες του μπλογκ, η έλλειψη κρίσης γενικά, ένας λαός ακαταμάχητα ανοχύρωτος πνευματικά, που μετά από μια εικοσαετία ιδιωτικής τηλεόρασης θα ερχόταν η εποχή που θα του φαινόταν ακόμη και αυτή δύσκολη.

Αν ο δικομματισμός υπήρξε σε ένα βαθμό λύση ανάγκης και απόρροια της έλλειψης κατάλληλα μακιγιαρισμένων εναλλακτικών, ο θρίαμβος των ειδησεογραφικών μπλογκ μαρτυρά πολύ πειστικότερα το πολιτικό επίπεδο του μέσου ψηφοφόρου.

Σε κάθε περίπτωση, το «πατέρας ενός αγοριού δύο ετών» βάζει τα πράγματα σε μια άλλη διάσταση, στη σωστή τους δηλαδή διάσταση, μια διάσταση που δεν ήταν όμως η πρώτη που ήρθε στο νου, εξ' ου και το ποστ.