Το θερμόμετρο, εν όψει και των εκλογών του Νοέμβρη, αλλά κυρίως γύρω από τους συσχετισμούς και τις συνεργασίες που θα μας πάνε μέχρι αυτόν, ανέβηκε και ανέβηκε επικίνδυνα μέσα σε μία μόλις εβδομάδα. Το γιατί είναι εύκολα κατανοητό.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην πόλη καταμαρτυρά ότι αναζητείται αυτό που θα δώσει ελπίδα για το μέλλον, και ανταποκρινόμενος στην πρόκληση, αλλά και στην ευκαιρία που μου παρουσιάζεται, λόγω των συζητήσεων που έχουν ξεκινήσει, επιλέγω να μπω στη διαδικασία, εκθέτοντας την άποψή μου για το θέμα. Τονίζω, βέβαια, εδώ ότι στόχος για μένα δεν είναι απλώς το ελπιδοφόρο, αλλά και το ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ από τα μέχρι σήμερα μοντέλα, τα οποία έχουν αποδειχθεί κατά κανόνα αποτυχημένα και υπεύθυνα για πολλές από τις παθογένειες της Αυτοδιοίκησης (π.χ. συναλλαγές παντός είδους κλπ).

Ο διευρυμένος δήμος, αλλά και η επιτακτική ανάγκη να ξεφύγουμε κάποια στιγμή από τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, επιβάλλουν περισσότερο από ποτέ την καλλιέργεια συνεργασιών. Το πώς θα γίνουν αυτές, βέβαια, αποτελεί ζητούμενο, και ήδη τις τελευταίες ημέρες έχουν ακουστεί πολλά επί του θέματος. Εκτιμώ ότι οι βάσεις πάνω στις οποίες θα πρέπει να στηριχτεί το εγχείρημα για να είναι στέρεο είναι δύο, έχοντας από τη μία το πρόγραμμα θέσεων της ομάδας που θα προκύψει και από την άλλη τον τρόπο λειτουργίας της. Το ένα χωρίς το άλλο δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε τίποτα ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ από αυτά που γευτήκαμε μέχρι σήμερα. Φρονώ ότι το δεύτερο, μάλιστα, είναι και το πιο σημαντικό, καθώς από αυτό θα παραχθεί ένα υγιές πρόγραμμα.

Το μοντέλο των πεφωτισμένων ανθρώπων που οδηγούν τις κοινωνίες, προσωπικά, ποτέ δεν με συγκίνησε. Αντιθέτως, η δύναμη της ομάδας που ο ένας βάζει πλάτη για τους άλλους, με ίσους όμως όρους, κάτι περισσότερο έχει να δώσει, και γι' αυτό είμαι σχεδόν σίγουρος. Οι καιροί, βέβαια, για τους ανθρώπους που θα ασχοληθούν με τα κοινά, και μάλιστα υπό αυτούς τους όρους, είναι δύσκολοι, αλλά, εάν θέλουμε να πιστεύουμε στο κάτι καλύτερο, σ' αυτά θα πρέπει να στοχεύουμε, κι όχι να ψάχνουμε τον έναν, τον μοναδικό, τον καλύτερο...

Με αυτά ως μπούσουλα, και επιχειρώντας παράλληλα να μπω ακόμα πιο βαθιά στα όσα συμβαίνουν στην περιοχή μας, βάζω στο συλλογισμό μου όλο το υπάρχον αυτοδιοικητικό υλικό που διαθέτουμε και προσπαθώ να απαντήσω σε ένα ερώτημα: Υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν με τον καλύτερο τρόπο σε αυτό το μοντέλο, κι αν ναι, ποιοι είναι αυτοί;

Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, η απάντηση που δίνω είναι θετική. Όσον αφορά το δεύτερο, σιγά-σιγά, έχει αρχίσει να γίνεται ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, το οποίο, μάλιστα, χρονικά, ίσως και να έχει... καθυστερήσει.
Β. Καρ.