Στο όνομα της περιβόητης ενημέρωσης, οι δημοσιογράφοι και γενικότερα οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν πρέπει να απεργούν μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, προκειμένου να καλύπτουν τις εργασιακές κινητοποιήσεις, όπως επιβάλλει ο ρόλος τους, αυτός της απρόσκοπτης και συνεχούς ενημέρωσης.
Έτσι έκριναν και έτσι έπραξαν τελικά οι συνδικαλιστές δημοσιογράφοι, για να αποκαλυφθεί, όμως, η πλήρης αλήθεια μερικές ώρες μετά την τελευταία απεργία της 20ής Μαΐου.

Ένα γρήγορο περιδιάβασμα των πρωτοσέλιδων στις εφημερίδες της επόμενης ημέρας (21/5) είναι ενδεικτικό των σκοπιμοτήτων αυτής της ανελέητης προπαγανδιστικής τακτικής, αφού η γενική απεργία όχι μόνο δεν έγινε κεντρικό θέμα στο πρωτοσέλιδο, έστω και μίας εφημερίδας, αλλά αντίθετα περιφρονήθηκε παντελώς σε κάποιες, ενώ σε άλλες διαστρεβλώθηκε ή πέρασε στα «ψιλά». Για όσους θέλουν να ψάξουν περαιτέρω, με τη χρήση του διαδικτύου, όλα είναι πολύ εύκολα πλέον...

“Έτσι, λοιπόν, από την κυριαρχία της ενημέρωσης, στην ενημέρωση της κυριαρχίας…”, μου είπαν κάποιοι φίλοι, και πόσο δίκιο έχουν άραγε; Και δεν είναι άσχετοι με το αντικείμενο. Άνθρωποι του σιναφιού μου είναι κι αυτοί και ξέρουν από μέσα την κατάσταση. Κι όποιος αντέξει...
Β. Καρ.