Για την επίσημη Αριστερά στην Ελλάδα, αυτή που πολύ εύστοχα ονομάζεται “συστημική Αριστερά”, το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν χωρίς αμφιβολία αποτέλεσμα ήττας. Παίρνοντας αθροιστικά τα ποσοστά των ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ φτάνουμε στο 12,14%, σε αντίθεση με το επίσης χαμηλό, αλλά τουλάχιστον μεγαλύτερο 13,19% του 2007. Σε απόλυτους αριθμούς ψήφων, παράλληλα, τα πράγματα είναι ακόμα πιο άσχημα αφού οι πριν δύο χρόνια 944.851 έπεσαν στους 832.781.

Σε αυτά τα δύο χρόνια στα κοινωνικά πεδία, μέσα από τα οποία η Αριστερά έχει συνήθως να λάβει, δεν συνέβησαν και λίγα. Το φοιτητικό κίνημα ήταν μονίμως στους δρόμους, η νεολαία εξεγέρθηκε τον Δεκέμβρη με πρωτόγνωρο τρόπο για τα δεδομένα της Ελλάδας, ενώ και οι εργαζόμενοι ασφυκτιώντας από τις πολιτικές της κυβέρνησης απεργούσαν σε συχνά χρονικά διαστήματα. Πλήρης αναβρασμός σε ευαίσθητους χώρους, με λίγα λόγια, αλλά η κεφαλαιοποίηση αυτών των γεγονότων δεν ήρθε ποτέ για την Αριστερά. Αντ αυτού, μάλιστα, έχασε σημαντικό κομμάτι της δύναμής της αφού εκατό χιλιάδες και πλέον άνθρωποι της γύρισαν την πλάτη, μη μπορώντας προφανώς να εκφραστούν και πάλι μέσα από αυτή.

Ακούγοντας τις αναλύσεις των επιτελείων των δύο αυτών κομμάτων- σχηματισμών σχετικά με το αποτέλεσμα παίρνουμε και την απάντηση γι αυτή την πτώση. Το ΚΚΕ θεωρεί άλλους υπεύθυνους, αφού για μία ακόμα φορά το περιβόητο σύστημα, στο οποίο παρεμπίπτοντος συμμετέχει, το έχει βάλει στο στόχαστρο επιδιώκοντας τη συρρίκνωσή του, ενώ στο ΣΥΡΙΖΑ ένα που δεν ανοίξανε σαμπάνιες για τα ποσοστά που έλαβαν. Επί των δικών τους ευθυνών ούτε λόγος, βέβαια, αφού το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχει παραγκωνίσει αυτό του πραγματικού ρόλου τους, αυτού που τουλάχιστον οι ίδιοι ευαγγελίζονται ότι υπηρετούν. Ή μήπως όχι;

Θα πρέπει να γνωρίζουν, βέβαια, ότι ορισμένα πράγματα ναι μεν αντέχουν στη συντήρηση, κάποια στιγμή όμως έρχεται η ώρα που χαλάνε. Και πολύ φοβάμαι ότι στην Ελλάδα, γι αυτή την Αριστερά τουλάχιστον, αυτή η ώρα έχει έρθει...
Β. Καρ.