Αυτό που είδα στον απολογισμού του δημάρχου ήταν πολύ απλά αυτό που περίμενα. Εκτός από την ανακάλυψη της φωτιάς, σχεδόν όλα τα άλλα θα πρέπει να πιστωθούν σε αυτόν. Η συνεδρίαση που τόσο επιμείναμε ως εφημερίδα για να καθιερωθεί εδώ και δύο χρόνια μετατράπηκε για μια ακόμα φορά σε φιέστα. Πετύχαμε κάτι; Δεν είμαι σίγουρος τελικά...
Το μόνο που μου έμεινε φεύγοντας από την αίθουσα το βράδυ της Τετάρτης είναι το συγκεντρωμένο πλήθος και το χειροκρότημά του. Με ποια γεύση; Μερικοί στοίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου την αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο. (σσ οι παρενθέσεις δικές μου):

“Με κοιτάς σε κοιτώ, και μετά σιωπή
κάτι θα κοπεί (η σύμβαση ίσως), στην καρδιά στο μυαλό.
Με κοιτάς σε κοιτώ και μελαγχολείς
ο καιρός πολύς(;) (18 μήνες)...μ' αγαπάς σ' αγαπώ.
Με κρατάς σε κρατώ και μετά γκρεμός (πάλι ανεργία)
και μετά το τέρμα και κανείς κανενός.
Με κρατάς σε κρατώ και παντού σκιές (μήπως ψηφοθηρικές)
και παντού καθρέφτες για θεούς κι εραστές.
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα....”

Στο τεύχος 94 της 29ης Μαΐου υπάρχει ένα σχόλιο με τίτλο “Μερική απασχόληση, αλλά ολόκληρη ψήφος”. Το ξεγύμνωμα της αλήθειας ήρθε δυστυχώς ούτε ένα μήνα μετά. Καληνύχτα σας...
Β. Καρ.