Ξεφυλλίζοντας το «Επτά» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας το μάτι μου έπεσε σε έναν πηχυαίο τίτλο. Τι έγραφε και μου κέντρισε το ενδιαφέρον; «Πάντως, δεν θα έχουμε βεγγαλικά». «Μπα, και γιατί;» σκέφτηκα, παρακινούμενος από τον τίτλο και μόνο, για τους γνωστούς συνειρμικούς λόγους, και ξεκίνησα να διαβάζω το θέμα. Για να μη σας κουράζω, σε συνέντευξή του ο Ρομέο Καστελούτσι (για να μη σας το παίζω και καμπόσος δεν είχαν ιδέα για την ύπαρξή του κυρίου μέχρι εκείνη τη στιγμή) εξηγεί το πώς στήνει μια παράσταση η οποία έχει ως σκηνικά τον παράδεισο και την κόλαση. Ο τίτλος που σας είπα υπήρξε η ατάκα του διαλόγου καθώς ο σκηνοθέτης θέλησε με αυτό να εξηγήσει ότι ποντάρει σε πολλά άλλα στοιχεία για να βάλει το θεατή στην ουσία του έργου και όχι όπως ήδη θα καταλάβατε στη χρήση των βεγγαλικών.

Πολλά από αυτά που σκέφτηκα στη συνέχεια δεν μπορώ να τα γράψω. Αυτολογοκρίνομαι, όσο και εάν δεν μου αρέσει. Το μόνο που, όμως, μπορώ να πω, είναι ότι σε όλους χρειάζεται μια Μ. Παρασκευή ή έστω μια Ναυμαχία για να έρθουν στα ίσια τους. Τι να την κάνει την τέχνη κύριε Ρομέο μου όταν από κάτω τα αποχαυνωμένα στόματα στέκουν ανοικτά μπροστά στο θέαμα των εξελιγμένων σκαστουριών;
Β. Καρ.