Βλέπω αριστερά και δεξιά τους πολιτικούς να παθαίνουν αφωνία όταν καλούνται να πιάσουν στο στόμα τους τους δημοσίους υπαλλήλους. “Δεν θα απολυθεί κανείς”, βροντοφωνάζουν όλοι μαζί, χωρίς να μπορώ να καταλάβω το τι ακριβώς φοβούνται, αλλά και πόσο, συγνώμη για την έκφραση, μ.... μας περνάνε. 
Προς τι η απορία; Μα καλά, σε αυτόν τον τόπο δεν υπάρχουν άλλοι πολίτες; Γι' αυτούς του ιδιωτικού τομέα που καθημερινά χάνουν τις δουλειές τους, κι έχουν αρχίσει ήδη να μαζεύονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες, καμία ανησυχία; Μόνο να μην χάσει ο δημόσιος υπάλληλος τη θέση του; Και, προς Θεού, δεν λέω να την χάσει, αλλά οι άλλοι τι είναι δηλαδή; Πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Μαθημένοι στην εργασιακή ανασφάλεια, οπότε... “συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια”;
Δεν θέλω να το πάω πουθενά συγκεκριμένα, δεν θέλω να βγάλω κάποιο συμπέρασμα. Απλές σκέψεις καταγράφω, σκέψεις που δεν έχω μόνον εγώ προφανώς.

ΥΓ 1: Επιστήμονες, λέει, εργάζονται για να φτιάξουν την κάπα του Χάρι Πότερ, η οποία θα μας κάνει αόρατους. Το καλό που τους θέλω, να μην το πετύχουν. Γιατί αν το πετύχουν κάποιοι δεν θα ξέρουν από πού τους έρχονται...
ΥΓ 2: Το γιατί χρειάζεται η κάπα για να συμβεί αυτό, είναι άλλη... μεγάλη συζήτηση...
Β. Καρ.