Σαραντατέσσερις ημέρες έμειναν μέχρι την ώρα της κάλπης, την “ιερή” εκείνη ώρα, όπου οι ψευδαισθήσεις μας παίρνουν σάρκα και οστά. Σήμερα γνωρίζουμε σε μεγάλο βαθμό μεταξύ ποιων έχουμε να επιλέξουμε, αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι τι γνωρίζουμε γι' αυτούς, και τι πάλι όχι.  Γνωρίζουμε πώς “γράφει” ο καθένας τους στην τηλεόραση, σε τι επίπεδο βρίσκεται η φωτογένειά του, αν μας χαιρετά σφίγγοντάς μας το χέρι ή αν είναι κάπως χαλαρός, αν η παλάμη του είναι ιδρωμένη, αν το χαμόγελό του είναι κρυστάλλινο, αν μυρίζει η αναπνοή του, αν μας χτυπά στην πλάτη φεύγοντας, αλλά και πώς το κάνει, αν... αν... αν... αν.
Για όλα αυτά τα σπουδαία και βαθιά πολιτικά ζητήματα, έχουμε εικόνα, και μας μένει τι ακόμα; Λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα το πώς η Ναυπακτία θα γίνει ένας επίγειος παράδεισος, αφού οι περισσότεροι για κάτι τέτοιο μας μιλούν, στην περίπτωση πάντα που τους εμπιστευθούμε την ψήφο μας. Για να το σοβαρέψω όμως λίγο, όχι ότι τόση ώρα αστειευόμουν... αλλά λέω τώρα, έχω την αίσθηση ότι οι πολυαγαπημένοι μας σωτήρες κάποια στιγμή θα πρέπει να μας επικοινωνήσουν αυτές τις περιβόητες προγραμματικές τους θέσεις Ξεκαθαρίζω και τονίζω, όχι μόνο για το τι θέλουν να κάνουν στην περιοχή, αλλά το επίσης, κύριοι, για το πώς θέλουν να το κάνουν.
Καλή η συζήτηση για τα μαγειρέματα, για το ποιος πάει με ποιον, και με ποιους όρους, για το πώς στήνονται οι μηχανισμοί, κλπ, αλλά για την ταμπακιέρα, τουλάχιστον για την ώρα τίποτα.
Με εξαίρεση την Κίνηση Πολιτών, που εδώ και έναν χρόνο έχει βάλει συγκεκριμένες προτάσεις στο τραπέζι, όλοι οι άλλοι φαίνεται να έχουν πάθει αφωνία, και πολύ με ανησυχεί το γεγονός. 
Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να αποκτήσει η ψευδαίσθηση κι ένα πιο ωραίο περιτύλιγμα, κρύβοντας από μέσα του όλες τις συμφωνίες, τις ανταλλαγές και τις υποσχέσεις, που έβγαζαν και θα συνεχίσουν να βγάζουν δημάρχους εις τον αιώνα τον άπαντα.
Β. Καρ.