Για τις τρεις σίγουρες απουσίες του ψηφοδελτίου του Παπαθανανάση έγραφα στο προηγούμενο τεύχος, αυτές των Σικώλα, Σακέτου και Χοχτούλας, χωρίς, όμως, όπως σημείωνα στο τέλος, να είναι και οι μοναδικές. Συνομιλώντας με μέλος της δημοτικής αρχής μέσα στην εβδομάδα, το κλίμα που εισέπραξα σχετικά με τα ενδοπαραταξιακά της δημοτικής αρχής, μάλλον, είναι κατά κάτι... χειρότερο απ ότι συζητιέται, καθώς έχουν αρχίσει, λίγο πολλοί, όλοι να συνειδητοποιούν ότι το κάρο δεν τραβά στην ανηφόρα. Χαρακτηριστικός μάλιστα είναι ο διάλογος που κάναμε κάποια στιγμή, και τον οποίο σας παραθέτω με την άδειά του:
“Κανονικά θα έπρεπε τώρα να είμαστε καβάλα σε δύο άλογα χωρίς να μπορεί να μας ακολουθήσει κανείς”, μου είπε, ρωτώντας τον εγώ εν συνεχεία “δηλαδή πάτε περπατώντας;”.
Το πιγκ πογκ, βέβαια, δεν σταμάτησε εδώ, αφού είχε και καλύτερο. “Τι περπατώντας..., μπουσουλώντας να λες για είσαι μέσα...”, μου είπε, δείχνοντας κι αυτός ότι έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασης έτσι όπως αποτυπώνεται στην κοινωνία μετά από τρεισήμισι χρόνια “έργου”.
Βέβαια, άλογα, σκέφτομαι από την άλλη, δεν είναι και τόσο απίθανο να σέρνουν τη δημοτική αρχή, ασχέτως αν δεν είναι από αυτά που καλπάζουν. “Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα, να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω...”, δεν έλεγε τραγουδώντας πριν από χρόνια ο αείμνηστος Μπιθικώτσης; Ε, κάτι τέτοια μπορεί να είναι και αυτά σέρνουν την ομάδα που διαχειρίζεται τις τύχες της πόλης μας, κι ας προσευχηθούμε όλοι να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει... Αμήν... 

ΥΓ: Το “αιωνία της η μνήμη” δεν το λέμε, παρά μόνο στην περίπτωση που θα θέλουμε να διδαχθούμε για το τι δεν πρέπει να επαναλάβουμε. 
Β. Καρ.