“Το έργο που παράγεται από κάποιον, δεν είναι το πρωτεύον και δεν είναι το μόνο που θα πρέπει να μας απασχολεί...”.  Αυτό σημείωσε μεταξύ άλλων ο Στάθης Λουκόπουλος στη συνέντευξη που μου παραχώρησε στο ραδιόφωνο του Lepanto, μια ημέρα μετά την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου του νομαρχιακού συμβουλίου και την παράλληλη ανεξαρτητοποίησή του από την παράταξη του νομάρχη. Για να γίνει προφανώς κατανοητό το τι ακριβός εννοούσε γύρισε το χρόνο πίσω στα χρόνια της δικτατορίας.  Θυμήθηκε ότι και τότε γινόντουσαν ορισμένα έργα, τα οποία ο κόσμος μπορούσε να τα “απολαύσει”, έχοντας όμως αυτή του την απόλαυση εντελώς λειψή, μιας και έλειπε κάτι πολύ πιο σημαντικό...

Το γιατί εκείνη η περίοδος ήρθε στη σκέψη του Λουκόπουλου, τη στιγμή που απαντούσε σε ερώτημα για το έργο της νομαρχίας, δεν μπορώ να το γνωρίζω με βεβαιότητα. Μπορώ όμως να το υποψιαστώ, μιας και ο ίδιος μίλησε ξεκάθαρα για έλλειψη παραταξιακής δημοκρατίας.
Στο ρόλο του “δικτάτωρ”, καταλαβαίνεται φαντάζομαι ποιος πάει, μόνο που στην ιστορία μας, αγαπητέ Στάθη, δυσκολεύομαι να βρω “ήρωες”. Και δυσκολεύομαι γιατί μάλλον δεν υπάρχουν, καθώς άλλο είναι να προσπαθείς να “αποδράσεις” όταν το “καθεστώς” είναι ισχυρό κι άλλο όταν έχει αρχίσει να πέφτει.

YΓ: Το ότι αναλαμβάνεις το μερίδιο των ευθυνών που σου αναλογεί, δεν μπορώ να πω..., μου ακούγεται θετικό, καθώς στις ημέρες συνηθίζεται να φταίνε για όλα και εξ ολοκλήρου οι άλλοι. Ένα δημόσιο συγχαρητήρια, λοιπόν, το αξίζεις γι αυτή την παράμετρο.
Β. Καρ.