Έχουν περάσει 36 χρόνια από εκείνο το τριήμερο, από εκείνη τη βραδιά που έμελλε να σώσει λίγη από την αξιοπρέπεια αυτού του λαού. Για την εξεύρεση των λόγων που οδηγηθήκαμε σε εκείνα τα γεγονότα έχουν χυθεί τόνοι από μελάνι, και πρόθεσή μου δεν είναι να προσθέσω λίγο ακόμα. Το πρωτεύον για μένα, στην παρούσα φάση, είναι να δούμε, έστω και για λίγο, γύρω μας, και να διερωτηθούμε εάν υπάρχουν και σήμερα λόγοι που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε νέα “Πολυτεχνεία”. Η ψήφος που ρίχνουμε κάθε τέσσερα χρόνια ας μην μας ξεγελά. Δημοκρατικές ψευδαισθήσεις δημιουργεί, τόσες μάλιστα, όσες ακριβώς χρειάζονται και οι κατέχοντες την εξουσία για να επιτελέσουν νομιμοποιημένα το έργο τους.       

Μην ανοίγουμε πολύ το “πλάνο” μας, ας κοιτάξουμε μόνο στην πόλη που ζούμε, και μην μου πείτε... δεν μπορεί να μην βλέπουμε λόγους που θα μπορούσαν κάλλιστα να μας οδηγήσουν στα κάγκελα των εδώ “Πολυτεχνείων”; Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για τη ριμάδα, σήμερα, την αξιοπρέπειά μας, που την έχουν τσαλαπατήσει κάποιοι, αφού, όμως, πρώτα εμείς οι ίδιοι τους έχουμε δώσει το δικαίωμα...   

Έστω και μετά κόπων και βασάνων, που λέτε, την εβδομάδα αυτή, πληροφορηθήκαμε δύο ευχάριστες ειδήσεις γύρω από τα σχολικά κτηριακά προβλήματα της πόλης. Από τη μία απενεντάχθηκε το ΕΠΑΛ από τα προγράμματα ΣΔΙΤ, ενώ από την άλλη, το αργότερο μέχρι και σήμερα, ο περιβόητος φάκελος του ρυμοτομικού για το οικόπεδο του 3ου Δημοτικού θα περνούσε από το Συμβούλιο Χωροταξίας της Νομαρχίας. Ο δρόμος, φυσικά, είναι μακρύς, ακόμα και στις δύο περιπτώσεις, αλλά και οι δύο αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να έχουμε μερικά από αυτά που μας λείπουν και που παρατηρούσα πιο πριν.
Η τακτική των γονέων του 3ου Δημοτικού, έστω και καθυστερημένα, αποτελεί αδιάψευστο μπούσουλα κατακτήσεων. Ιδού μερικά “Πολυτεχνεία” λοιπόν...
Β. Καρ.