Οι stagiers, που λέτε, “επαναστάτησαν”, καθώς καιρός ήταν να πάρουν κι αυτοί πιο ενεργά θέση. Το “γιατί” και “πώς” έχει βέβαια αξία, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Το ωραίο της υπόθεσης, και συνάμα κωμικοτραγικό όμως, βρίσκεται αλλού. Στο πλευρό τους, πλέον, στέκονται όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα τους εκμεταλλεύονταν, προσβλέποντας, φυσικά, όπως και τότε που τους προσέλαβαν, έτσι και σήμερα, σε ό,τι πιο πολύτιμο έχουν γι' αυτούς. Το τι είναι αυτό, όλοι το γνωρίζουμε. Ψήφος λέγεται, και, για να την αποκτήσουν μερικοί εύκολα, μπορεί να πατήσουν μέχρι και επί πτωμάτων.

Όσο κι αν θέλεις να δηλώνεις συμπαραστάτης αυτών των ανθρώπων, με καλέσματα και γλυκομιλίες, κύριε δήμαρχε (λένε ότι συνέβη και στη Ναύπακτο), κύριε βουλευτά, κύριε πρώην υπουργέ..., γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν έχεις κανένα δικαίωμα να το κάνεις. Γιατί, πολύ απλά, εσύ ήσουν ο πρώτος που έστησες αυτούς τους ανθρώπους στη γωνία.

Συμβαίνει, όμως, και κάτι που, ομολογώ, δεν μπορώ να καταλάβω. Πώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δέχονται να στέκονται απέναντί τους;
Β. Καρ.