Το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου του 2007 ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ένας αποτυχημένος πολιτικός, ανίκανος να διαχειριστεί, τουλάχιστον, τη θέση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, πόσο μάλλον τις τύχες ολόκληρης της χώρας.

Η δεύτερη ήττα που είχε υποστεί από τον Καραμανλή οφειλόταν κατά κύριο λόγο στο ότι στα τρία χρόνια που βρισκόταν στη θέση του προέδρου του “κινήματος” δεν μπόρεσε να πείσει για τις ικανότητές του.



Και για να μην ξεχνάμε, βέβαια, δεν μπόρεσε να πείσει ούτε τους ψηφοφόρους του κόμματός του που είχε πέσει πιο χαμηλά σε ποσοστό ακόμα και από τις εκλογές του 2004. Το επιχείρημα ότι τον κέρδισε ο Καραμανλής, απλός δεν υφίσταται, αφού τα πρώτα δείγματα γραφής που είχε δώσει κι αυτός, μόνο ελπίδες δεν γεννούσαν για τη συνέχεια, όπως και αποδείχθηκε περίτρανα εκ του αποτελέσματος. Τι άλλαξε λοιπόν ακριβώς δυο χρόνια μετά και ο Παπανδρέου βαδίζει αγέρωχος προς το Μαξίμου;

Έγινε ξαφνικά ηγέτης; Έμαθε στην πορεία από τα λάθη του και επανήλθε δριμύτερος και πιο πιστικός; Έπιασε το σφυγμό του Έλληνα που μπορεί πλέον να εκφραστεί μέσα από αυτόν, ελπίζοντας μάλιστα σε καλύτερες ημέρες μέσω των εξαγγελιών του;
Ο κατάλογος των ερωτημάτων αυτού του ύφους είναι πολύ μακρύς, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι σε κανένα από αυτά δεν μπορώ να απαντήσω θετικά. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είναι ακριβώς ο ίδιος με αυτόν που μαζί του γελούσε, κυριολεκτικά όμως, σχεδόν ολόκληρη η Ελλάδα πριν από μόλις δύο χρόνια. Ούτε ηγέτης έγινε ξαφνικά, ούτε άλλαξε μυαλό... ούτε τίποτα. Απλά είχε την τύχη να βρίσκεται στην κατάλληλη θέση, γι αυτόν και το κόμμα του, την κατάλληλη στιγμή. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά η στιγμή που η χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών για την Ελλάδα δεν θα μπορούσε να συνεχίσει άλλο το έργο παρωδία που έπαιζε πέντε χρόνια τώρα. Για το ότι η διάδοχη κατάσταση δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, τις ευθύνες μην τις αναζητήσετε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο ανύπαρκτο πολιτικό ένστικτό που μας διακρίνει ως λαό.
Αυτοί είμαστε και αυτοί μας αξίζουν. Τίποτα λιγότερο, αλλά δυστυχώ και τίποτα περισσότερο.

Β.Καρ.