Ο αγώνας είναι δύσκολος για τη Νέα Δημοκρατία, διάθεση για προσφορά δεν υπάρχει ούτε καν από τα κομματικά στελέχη, οπότε “πενία τέχνας κατεργάζεται”...

“Εκεί που υπάρχουν κάμερες, ας δείχνουμε όσοι περισσότεροι μπορούμε”, θα σκέφθηκαν εκεί στη Ρηγίλλης, και όπως πληροφορήθηκα πριν από λίγες ημέρες, στις συγκεντρώσεις του Καραμανλή στην Αθήνα οι συμβασιούχοι- άμοιροι αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό των χειροκροτητών. Το ωραίο μάλιστα της υπόθεσης είναι ότι η μεταφορά είναι προσφορά του κόμματος, αφού τα (π)λήθη μεταφέρονται στον τόπο του μυστηρίου με λεωφορεία που ναυλώνει το ίδιο.



Το εάν η εργασιακή σχέση προβλέπει “οπαδισμό”, δεν μπορώ να το γνωρίζω, το πρώτο πράγμα όμως που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας το μαντάτο είναι η φράση που είχε χρησημοποιήσει φέτος στη συνεδρίαση απολογισμού του δημάρχου ο Βασίλης Καλογερής απευθυνόμενος στον Θανάση Παπαθανάση.
“Απολαύστε το πληρωμένο χειροκρότημα των stage και το εμπόριο ελπίδας”, είχε πει με νόημα αποχωρώντας από το βήμα, σχολιάζοντας προφανώς την εικόνα του ακροατηρίου.
“Μ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις”, που λέει με λίγα λόγια και ο λαός...

ΥΓ: Το σχόλιο, δε, του πληροφοριοδότη, υπήρξε όλα τα λεφτά και σας το μεταφέρω γιατί κρίνω ότι αξίζει: “Άντε να βγει ο Γιώργος για να γλιτώσουμε από αυτά τα τραγικά φαινόμενα”, μου είπε, συμπληρώνοντας με την εξής φράση: “Τουλάχιστον οι συμβασιούχοι με την πράσινη ανάπτυξη που θα μας φέρει, ο εγγονός του παππού και ιός του πατέρα, θα πηγαίνουν με ποδήλατα στις ομιλίες κι όχι με λεωφορεία ρυπαίνοντας το περιβάλλον...”
B. Kαρ.