Με αφορμή την αιφνιδιαστική παραίτηση του Χρίστου Βερελή έλαβα στην αρχή της εβδομάδας την παρακάτω επιστολή, την οποία και σας παραθέτω αυτούσια:
“Αγαπητέ Βαγγέλη, ένα παλιό τραγούδι του Σαββόπουλου λέει “Τι να φταίει η Bουλή, τι να φταιν οι εκπρόσωποι, έρημοι και απρόσωποι...”. Ευτυχώς ο Χρίστος Βερελής και πρόσωπο έχει και φωνή και ανάστημα. Σπύρος Αθανασίου”.
Αγαπητέ Σπύρο γυρίζω πολύ την υπόθεση στο μυαλό μου. Μπορώ να κάνω πολλές εικασίες, αλλά για την ώρα τις επεξεργάζομαι, και αναφέρομαι στα περί προσώπου, φωνής και αναστήματος που γράφεις. Γιατί τώρα, για παράδειγμα, και όχι όταν ήταν μέσα στα κέντρα αποφάσεων. Δεν γνώριζε τότε για τους “βάλτους” που είχε γύρω του;

“...Αν πονάει η κεφαλή φταίει η απρόσωπη αγάπη που 'χε βρει”, λέει στη συνέχεια το τραγούδι που αναφέρεσαι και πραγματικά στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας υπάρχουν πολλές απρόσωπες αγάπες, σχεδόν όλες με αντάλλαγμα. Τι κάνουμε, όμως, όλοι εμείς γι' αυτές; Την απάντηση τη δίνει ένας άλλος στοίχος του ίδιου τραγουδιού: “Τότε η Έλενα η χορεύτρια σκύβει στη μεριά του Τάσου, και με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά -Εθνική Ελλάδος γεια σου!”. Κοινώς το γλεντάμε, ενώ μας γλεντάνε...
Β. Καρ.