Πραγματικά, δεν ξέρω τι απ' τα δύο είναι χειρότερο. Να τείνεις χείρα συνεργασίας σε αυτόν που μέχρι πριν από λίγες ημέρες πολεμούσες λυσσαλέα, ή να αποδέχεσαι τη συνεργασία που σου προτείνει αυτός που μέχρι πριν από λίγο σε πολεμούσε, εις γνώσιν σου και δημόσια, πάλι λυσσαλέα;
Στην πρώτη κατηγορία ανήκει ο Γιάννης Νταουσάνης και ο βασικός πυρήνας της ομάδας του, ενώ στη δεύτερη ο Γιάννης Μπουλές. 
Ξέρω ότι στην πολιτική όλα επιτρέπονται, ή μάλλον καλύτερα, έχουμε επιτρέψει, εμείς τα χαϊβάνια που μας ταΐζουν κουτόχορτο, οι πολίτες δηλαδή, όλα να επιτρέπονται, αλλά έως πού μπορεί να φτάσει αυτό; Έως πότε ο σκοπός θα αγιάζει τα μέσα, ακόμα κι αν αυτός είναι ο πρωτεύων, και το έχω γράψει επανειλημμένως, να αλλάξει δηλαδή χέρια ο δήμος; 
Όσο κι αν έχω διαφωνήσει με ορισμένες από τις ενέργειες του Γιάννη Μπουλέ, παρ' όλα ταύτα συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι διοικητικά από τους πιο άρτιους για να διοικήσουν το νέο δήμο.
Συζητώντας πριν από κάποιους μήνες, βέβαια, με έναν από τους ανθρώπους που τον γνωρίζει πολύ καλά, και τούμπαλιν, του είχα πει το εξής. “Θέλει να γίνει δήμαρχος. Κατανοητό και θεμιτό. Για να το πετύχει αυτό, όμως, ποιους θα επιλέξει να έχει στο πλάι του; Περιμένω να δω...”, του είχα πει, κι όσο κι αν άργησε, η επιβεβαίωση των φόβων μου ήρθε.
Όλα στον βωμό των ψήφων; Μάλλον ναι.
Από την πορεία των γεγονότων μέσα στο χρόνο ένα είναι σίγουρο. Για να γίνεις δήμαρχος πρέπει να συμμαχήσεις ακόμα και με τον ίδιο τον  “διάβολο”. Αξίζει τον κόπο; Προσωπικά, εκτιμώ πως όχι, καθώς για εμένα έχει μεγαλύτερη αξία η αξιοπρέπεια, η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν εξαγοράζεται με τις “καρέκλες-θέσεις” ολόκληρου του κόσμου.
ΥΓ: Η αναφορά στον έναν μόνο πόλο της διαφαινόμενης συμμαχίας έχει να κάνει με το ότι ο άλλος, πολύ απλά, κάπου εδώ, μας άφησε τον “επιθανάτιο πολιτικό του ρόγχο”.   
Β. Καρ.