Για την απουσία πολιτικού υποκειμένου σε αυτές τις εκλογές έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα, και σήμερα έχω να επισημάνω ένα ακόμα στοιχείο, το οποίο έχει περιβάλλει ένα πολύ μεγάλο τμήμα, τόσο του εκλογικού σώματος, όσο και των πάσης φύσεως υποψηφίων. Η προηγούμενη, μάλιστα, παρατήρηση έρχεται ως συνέπεια αυτής που θα αναφερθώ σήμερα, και αποδεικνύει το πώς, κατ’ εμέ τουλάχιστον, το είδος μας ως πολιτικά όντα, αντί να εξελίσσεται, γυρνά όλο και πιο πίσω.
Βασική παράμετρος γύρω από την οποία στήνεται το σκηνικό αυτών των εκλογών είναι ο χωρισμός των ομάδων σε στρατόπεδα, τα οποία αντιμάχονται όχι για προγράμματα και θέσεις, αλλά για την εκδίκηση και το γινάτι. Κάτι τέτοιο, βέβαια, συνέβαινε και παλαιότερα, αλλά αυτή τη φορά το κακό έχει παραγίνει, αφού οι προσωπικές ίντριγκες στελεχώνουν το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοδελτίων, “φτιάχνοντας ετερόφωτους συνδυασμούς”, όπως χαρακτηριστικά παρατήρησε ένας φίλος. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Οι εξαιρέσεις, βέβαια, φυσικά και υπάρχουν, αλλά δυστυχώς είναι εξαιρέσεις, οπότε...
Αν τώρα θέλετε να σας εξηγήσω και το τι ακριβώς εννοούσα με το ότι “δεν εξελισσόμαστε ως πολιτικά όντα”, πολύ απλά θα σας θυμίσω ότι η παραπάνω διαδραστικότητα ελάμβανε χώρα μέχρι σήμερα ως κανόνας στα χωριά. Το “πού πάει ο τάδε(;), εγώ θα πάω απέναντι για να του μπω στο μάτι...”, ως πολιτική φιλοσοφία, ήταν ο μπούσουλας της “χωριάτικης νοοτροπίας”, η οποία ήρθε σήμερα εν έτει 2010 να γίνει φύση και των “πολιτισμένων”.
“Χωριάτες” είμαστε, λοιπόν, αναγνώστες μου, με την κακή έννοια του όρου, για να μην παρεξηγούμαι, όσο κι αν δεν μας αρέσει. Όσα αρώματα κι αν βάλουμε, η δυσοσμία μας θα υπάρχει από κάτω, και εύκολα ή δύσκολα πάλι θα μας ζώσει. Το πότε θα μας πνίξει δεν ξέρω, αν δεν μας έχει ήδη πνίξει...
Β. Καρ.