“Δεν θα πρέπει να δίνουμε το κακό παράδειγμα στα παιδιά μας, κλείνοντας με το παραμικρό τα σχολεία”. Αυτή η φράση χρησιμοποιήθηκε από τον διευθυντή του 2ου Λυκείου στη Γενική Συνέλευση των γονέων, θέλοντας να τους πείσει να μην προχωρήσουν στο κλείσιμό τους, αποδεχόμενος, βέβαια, για να είναι κι αυτό ξεκάθαρο, το δίκαιο των αιτημάτων.
Προσωπικά, έχω να κάνω δύο παρατηρήσεις επί των μηνυμάτων που στέλνουν αυτές οι κινητοποιήσεις.
Πρώτον, σε καιρούς, όπως αυτοί που ζούμε, όπου έχουμε αποθεώσει τον εαυτούλη μας, και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν, εκτιμώ ότι οι συλλογικές διαδικασίες που ξεκίνησαν οι γονείς κάτι έχουν να δώσουν. Ως παράδειγμα, τουλάχιστον, αλληλεγγύης, για τη φωτιά που έχει πιάσει το σπίτι του γείτονα, και για την οποία, αν δεν ενδιαφερθούμε, ή θα καούμε κι εμείς, ή όταν έρθει η δική μας ώρα κανείς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Κι αν η απάντηση σε αυτό είναι “ναι στην αλληλεγγύη, αλλά με άλλη μορφή”, τότε “ναι” θα πω κι εγώ, αρκεί να ξέρουμε ότι αποδεδειγμένα, με τις επιστολές, τις διαμαρτυρίες, τις υποσχέσεις και κατ' επέκταση την ατέλειωτη υπομονή, φτιάχνουμε ανθρώπους με σκυμμένο το κεφάλι, που αυτοϊκανοποιούνται με την ψευδαίσθηση της δήθεν παρέμβασης που σχεδόν ποτέ δεν καταλήγει πουθενά.
Δεύτερον, και σε ό,τι έχει να κάνει με το ότι θα παραδειγματιστούν λανθασμένα τα παιδιά με το εύκολο κλείσιμο των σχολείων, εδώ νομίζω ότι η πραγματικότητα έρχεται να δώσει από μόνη της την απάντηση. Τα παιδιά, ούτως ή άλλως, κλείνουν τα σχολεία, κι αυτό γιατί πολύ απλά αυτά δεν έχουν τίποτα το ενδιαφέρον να τους προσφέρουν. Ένα σχολείο που θα κέντριζε το ενδιαφέρον τους, που θα ανταποκρινόταν στις πραγματικές τους ανάγκες και θα τα βοηθούσε να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις, μου φαίνεται αδιανόητο ότι θα έκλεινε για ψύλλου πήδημα. Τώρα, όμως, κλείνει με πρόσχημα ακόμα και το σχήμα της τυρόπιτας του κυλικείου.
Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Β. Καρ.